معنی سبقان گر همه صد بحر کتابند

چون موج گهر پیش لبت سکته جوابند

رحم است به حال تب وتاب نفسی چند

کاین خشک لبان ماهی دریای سرابند

بیش وکم خلق آیت بیمغزی وهمست

صفر آینه داران عدم در چه حسابند

جز هستی مطلق ز مقید نتوان یافت

اشیا همه یک سایهٔ خورشید نقابند

عبرت نظران در چمن هستی موهوم

چون شبنم صبح از نفس سوخته آبند

مستی به خروشی است در این بزم که از شرم

مستان همه گر آب شوند اشک کبابند

پیری تو کجایی که دهی داد هوسها

این منتظران قد خم پا به رکابند

چون کاغذ آتش زده این شوخ نگاهان

تسلیم غنودنکدهٔ یک مژه خوابند

فرصت شمرانیم چه رایی و چه مریی

موج وکف پوچ آینه در دست حبابند

زبرفلک از منعم ودروبش مپرسید

گر خانه همین است همه خانه خرابند

بیدل مشکن ربط تأمل که خموشان

چون کوزهٔ سربسته پر از بادهٔ نابند